Dag 4 van onze wereldreis.
Het is vandaag vrijdag 2 augustus. We hebben geslapen op het kerkplein in Gaanderen, waar de oude kerk wordt omgebouwd tot woning. We mogen overnachten op het erf van de nu in particuliere handen zijnde kerkgebouwen.
Maar terwijl we dachten vandaag te beginnen aan een mooie nieuwe tijd, afscheid te nemen van mijn broer, schoonzusje en mijn ouders in Gaanderen, belde een oude vriendin van me met het verschrikkelijkste nieuws.
Mijn beste vriend heeft tijdens het parachutespringen op Ameland een rare laatste draai voor zijn landing gemaakt. Tijdens de laatste meters van zijn sprong is hij helemaal verkeerd terecht gekomen, en ligt met zware verwondingen in het ziekenhuis.
We zijn zwaar aangeslagen door het nieuws, we weten verder helemaal niets, en het is afwachten op volgend nieuws, en besluiten de kinderen nog niets te vertellen.
Het is 23:40 ‘s avonds als we bericht krijgen dat hij nog urenlange operaties heeft gehad en er niets op zit dan wachten. We zijn ontzettend vermoeid van alle emoties die van de afgelopen dagen door ons huis en ons hoofd hebben gespeeld, en dan dit ongelofelijke nieuws. Onze kinderen slapen vannacht weer bij opa en oma in Gaanderen, ze zullen de rust ook heel hard nodig hebben. Ze zijn echt helemaal op, terwijl wij hier in deze chaos van onze nieuwe leven de achtbaan van de emoties de baas moeten worden.
Zo maak je plannen, en zo ineens verandert alles als los zand in je handen.
Nu eerst maar slapen, hopen dat morgen er beter nieuws is. Vooralsnog hoeven we nergens heen, we hebben alle vrijheid om Martijn en zijn familie te kunnen helpen als hulp nodig is.
Het lijkt alsof de goden er mee spelen want het is zo ontzettend veel wat er op ons afkomt de laatste paar dagen. We zijn emotioneel wel behoorlijk veel op elkaar aangewezen nu, maar ondanks alles gaat het best goed.
We weten nog steeds dat op reis gaan de juiste beslissing is geweest, maar het is wel heel moeilijk om te zien dat alles wat we plannen in eens anders gaat. Hadden we een heel vrolijk en mooi begin willen vieren van ons vertrek uit Nederland of ons vertrek op wereldreis, maar door alles hebben we er de tijd nog niet voor gevonden om dit ook maar enigszins vorm te geven en het enigszins te kunnen vieren. We zijn doodop, en hadden de start van onze wereldreis echt anders voorgesteld.
Zaterdag 3 augustus, Dag 5. Het ongeluk van Martijn heeft de hele nacht door mijn hoofd gemaald, en we hebben slecht geslapen.
nog voor het ontbijt vertellen we onze kinderen over het ongeluk van Martijn en de zorgelijke situatie waarin hij verkeerd. We vertellen ze dat hij nu in het ziekenhuis ligt met zware verwondingen, en dat er een grote kans is dat hij niet meer de oude zal worden zoals zij hem kenden. Nog tijdens dit gesprek worden we gebeld door mijn vriendin.
Martijn is overleden.
Martijn was die nacht moegestreden en heeft het niet gehaald. Mijn beste vriend is overleden om 04.45, de vele operaties die hij had ondergaan hadden niet mogen baten.
We hebben gehuild met z’n allen, het enige wat je op zo’n moment kunt doen.
Mijn beste vriend is niet meer.
Mister Blue sky.
Het voelt voor ons raar. Zijn hele levensfilosofie gaat over energiën, over hoe je zelf het universum kunt aanspreken en sturen met je gedachten, hoe je zelf middels controle over jezelf je omgeving kunt beïnvloeden. Zijn herseninfarct een aantal jaren geleden heeft hij naar eigen zeggen zelf om gevraagd: geef een teken dat het anders moet. En nu ineens ben je er niet meer. Klaar met leren? Nieuwe fase in de vorm van nieuwe energie? Je laat ons plotseling achter, maar ik vind rust in je filosofie van leven, en dat het leven steeds iets is om te leren.
Parachutisten die verongelukken worden eeuwige blauwe luchten toegewenst.
Lieve Mister Blue Sky, ik mis je nu al. Je hebt niet eens onze camper kunnen zien, maar wel van alle verhalen gehoord en genoten. Op de deur van onze camper hebben we een herinnering aan je gemaakt. Vanaf vandaag reis je met ons mee.
“Hey there Mister blue sky, we’re so pleased to be with you. Look around, see what you do. Everybody smiles at you.”
Rust zacht, lieve vriend.
Ik weet dat je als energie om ons heen er bent.
